Echt klaar...?!

Alles is ingeleverd en de presentatie is gehouden... Cijfer is ontvangen en ingevoerd... Afscheid is genomen...

Met een gemiddelde van een 9 (hetzelfde cijfer als Rock Solid tieners hun club geven), een boek met mooie woorden, met een hoofd vol herinneringen, met gebeden die doorklinken in mijn hart, met een certificaat van waardering en met nog veel meer wat niet in woorden is uit te drukken, hebben we het pand verlaten...

Terwijl ik al die dingen probeer te beseffen, op waarde te schatten en te bewerken, merk ik pas hoe moe ik eigenlijk ben. Ik merk dat ik wil slapen. Heel lang. Mijn lichaam verlangt naar slaap en rust. Maar als ik dan naar bed wil gaan, merk ik dat ik zo de behoefte heb om aan de slag te gaan. Om te dromen. Te gaan doen. Waar weet ik niet. Maar ik wil aan de slag, ik wil bouwen, ik wil betekenen, ik wil enthousiast maken, ik wil werken, ik wil doen. Ik wil zijn.

Eerst slapen, dan dromen, dan doen...

Eerst slapen....

ZZzzzzzzzzzzzzz