Mijn gedachten dwalen af, ik word onrustig en heb de neiging om me te gedragen zoals mijn tieners zich op een Rock Solid avond gedragen.
Regelmatig betrap ik mezelf erop dat ik me ook daadwerkelijk zo gedraag; ik speel kamertje verhuur met Es, luister vier keer achter elkaar naar de cd van Brian Doerksen, sms er op los, speel galgje, ik lach hard en klets veel op de momenten dat ik mijn mond moet houden. En zelfs wanneer er heel specifiek aan me gevraagd wordt of ik stil kan zijn, doe ik dat juist lekker niet.
Maar goed, dit eigenlijk allemaal terzijde… Want vorige week zat ik in de collegezaal en ving ik een zin op (overigens de enige zin uit anderhalf uur college, maar ook dit weer terzijde :)) die nog steeds door mijn hoofd ronddwaalt….
‘De ethiek van het verbond heeft plaatsgemaakt voor de ethiek van het contract’
Oftewel; onvoorwaardelijkheid heeft plaatsgemaakt voor voorwaardelijkheid en het moeten voldoen aan allerlei voorwaarden.
En tot mijn schrik moet ik bekennen dat het inderdaad zo is en dat het voor mij vaak ook zo werkt…
Want in hoeverre ga ik echt het verbond aan met mijn Rock Solid teamgenoten? In hoeverre ben ik er onvoorwaardelijk voor mijn tieners? In hoeverre ga ik de relatie met hen aan zonder dat ze aan mijn voorwaarden moeten voldoen? Wat bied ik hen nou eigenlijk; verbond of contract…?
Ik denk aan de groep stoere veertienjarige jongens van vorig seizoen. Na weken zeuren van hun kant had ik eindelijk toegezegd na de avond mee te gaan naar de snackbar. Ik ging uiteindelijk niet, omdat ik vond dat ze zich die avond niet tof gedragen hadden…
Aan dat meisje wat ik geblokkeerd heb op de msn, omdat ik geen zin had in iedere keer weer hetzelfde onzingesprek…
Aan die tiener die ik nog steeds niet teruggebeld heb…
Aan de verjaardagskaarten die ik standaard vergeet weg te brengen…
En zo kan ik nog even doorgaan.
Natuurlijk weet ik dat ik niet alles kan, dat ik niet met al onze tieners een onvoorwaardelijke relatie aan kan gaan. Tevens heb ik als bijna afgestuurd hulpverlener geleerd om niet de illusie te hebben dat ik iedereen kan redden, om vooral goed voor mezelf te zorgen en mijn grenzen aan te geven. Natuurlijk, dat klopt en dat moet ook.
Maar toch… Als ik dat doe, dan bied ik mijn tieners in feite een contract; ik wil er voor je zijn, alleen als het mij uitkomt. Ik wil interesse tonen in de dingen die je doet, maar alleen als ik het zelf ook interessant vindt. Ik vind je leuk, maar zodra je niet meer naar Rock Solid komt niet meer. Ik wil voor je zorgen, maar nu niet want ik zorg nu voor mezelf…
En dat is echt niet wat ik wil. Ik wil gaan voor de relatie en niet voor de activiteit. Voor de tiener en niet voor mezelf. Ik wil gaan voor het verbond!
Wanneer ik kijk naar mijn Vader, dan zie ik dat Hij het contract, de wet heeft vervangen voor het nieuwe verbond, Jezus.
En lees ik dat Hij ons geschikt gemaakt heeft om het nieuwe verbond te dienen; niet het verbond van een geschreven wet, maar dat van zijn Geest (2 Kor 3:6).
Ik kan dus niet anders dan vanuit de verbondenheid met Mijn Vader en in verbinding met mezelf het verbond met mijn tieners aan gaan.
Niet alleen omdat Hij dat van me vraagt, maar ook omdat het zo leuk, zo mooi en puur genieten is…
En u? Waar gaat u voor… Contract of verbond?
Mmm... bij deze neem ik me stellig voor om toch eens vaker echt te luisteren tijdens de colleges!
